In zes weken leefden we een jaar lang mee met de bewoners van Lindenheuvel. Voor de laatste aflevering van ‘We zien ons’ blikken we met regisseur Deborah van Dam terug op de serie.

Wat waren je verwachtingen voor deze serie?

“Toen ik begon met de serie wist ik nog niet of de verwachtingen die ik had waargemaakt zouden worden. Ik hoopte vooral dat de mensen die we filmden voldoende sprekend waren om een zesdelige serie mee te maken. Ik wilde geen statische film maken over eenzaamheid, daarom draait 'We zien ons' vooral om de strijd tegen eenzaamheid, want daar zit beweging in.

In het proces probeer je vaak een voorstelling te maken van wat er gaat gebeuren, maar er kwam tijdens de draaiperiode vaak veel meer uit dan we hadden verwacht. Elke keer kregen we weer een extra cadeau, op die momenten zelf was dat vaak ongelofelijk.

Zoals in aflevering 1. Daar probeerde ik in de introductie van de hoofdpersonen gelijk te laten zien waar hun verhaal over gaat. Bij voetbalcoach Otto is er het moment dat hij begint met trainen, maar dat er een cijferslot op de goal zit. Uiteindelijk komt iemand van het bestuur om het open te maken, een beeld dat symbool staat voor de tegenwerking die hij van het bestuur ontvangt.

Dan was er de scène met Gerrit die spullen uitlaadt voor zijn tweedehandswinkel en erachter komt dat iemand een urn met inhoud heeft meegegeven. Dat soort symboliek kan je bijna niet bedenken. Wat dat betreft werden mijn verwachtingen elke draaidag overtroffen.”

Wat is je het meeste bijgebleven van de draaiperiode?

“De openheid van alle mensen. Dat de hoofdpersonen geen enkele gêne voor de camera hadden en zo puur waren, al vanaf het eerste moment. Ik let natuurlijk ook goed op dat we zo dichtbij mogelijk kunnen komen, door met een klein team te werken en goed op te letten wat voor types ik meeneem. Zo spraken mijn teamgenoten Limburgs, dat hielp veel. Zelf werd ik echt gezien als een buitenlander, omdat ik niet uit Limburg kom en de taal niet spreek.

Later in de draaiperiode kreeg ik een mailtje van iemand uit de Lindenheuvel, die me had gezien met mijn crew en gelijk dacht dat ik zo’n ‘randstadtrut’ was. In de mail maakte de persoon daar excuus voor, omdat het vooroordeel toch niet klopte.”

Heb je nog contact met de bewoners?

“Jazeker, en voor de laatste aflevering zal ik iedereen een smsje sturen. Ik zal ook zeker nog een keer mijn gezicht in de Lindenheuvel laten zien. De laatste draaidag is niet zo heel lang geleden en iedereen gaat z’n eigen gang. Alyza werkt nu bij een tankstation en Otto is inmiddels begonnen met zijn team bij de nieuwe club. Van Gerrit krijg ik weinig reactie want die is telefonisch moeilijk te bereiken. Waarschijnlijk loopt hij nog rond met zijn paard.”

Wethouder Eenzaamheid Kim Schmitz op de set van 'We zien ons'

Hoe zie je de wijk over tien jaar?

“Op de kortere termijn, zeg zo’n twee jaar, denk ik dat de serie echt iets goeds heeft betekend voor de wijk. Ik denk dat de gemeente meer een gezicht gekregen heeft bij de particuliere initiatieven en dat ze die meer zullen gaan steunen. Dat denk ik omdat ik van de wethouder Eenzaamheid een mail heb gekregen over hoe blij verrast ze is met de serie en dat ze ontroerd was door de schoonheid van de wijk zoals die in de serie naar voren komt.”

Waarom moeten we aflevering 6 gaan kijken?

“Als je de serie hebt gevolgd dan wil je weten hoe het met iedereen afloopt natuurlijk. Kijkers kunnen een positieve afsluiting verwachten, voor iedereen in de serie. Alle lijntjes komen bij elkaar!”

Kijk hieronder aflevering 6

Ook interessant