De persconferentie deze week bevatte weinig nieuws. We waren er al op ingesteld dat de maatregelen langer zouden gaan duren. Volhouden, dat is altijd het moeilijkste van eenmaal ingezet gedrag, en volhouden is wat ons gevraagd wordt. Ik was er niet door van slag. Wij zijn thuis inmiddels een beetje gewend aan de nieuwe situatie en beginnen enige handigheid te ontwikkelen in maken en afstemmen van de dagschema’s, en dat is goed voor ieders humeur.
Toch begint, met name bij mij, langzamerhand ook enige zwaarte in te treden. Dat heeft alles te maken met mijn Brabantse roots. Onze psyche is en blijft lokaal, schreef een collega me, en ik weet wat hij bedoelt. De sterftecijfers uit Brabant zijn voor mij niet zomaar getallen, maar mensen uit de straat, namen uit het dorp.
Mijn vader, diep in de tachtig, houdt dapper stand alleen in zijn huis. Natuurlijk is hij soms eenzaam, maar hij redt zich wel. Ik bel hem dagelijks, soms twee keer per dag. "Weer twee bekenden," zei hij gisteren. "Hans, hier verderop uit de straat. En Harry, die ken je toch wel?"