10 april

We beginnen langzaam weer een beetje vooruit te kijken. Na deze crisis komt de volgende crisis. Eerst die van de uitgestelde medische zorg. Er worden op dit moment bijna geen nieuwe diagnoses ‘kanker’ gesteld, en er wordt ook veel minder behandeld, terwijl deze ziekte zich echt niet anders zal zijn gedragen.

Dan: de economische crisis die zal volgen. Ook die krijgt nu volop aandacht in de krant. Hoe groot zal de krimp zijn die enkele maanden stilstand zal geven? De schattingen lopen erg uiteen, maar optimistisch zijn ze geen van allen. 

Maar er zit nog een kleine ramp verborgen achter de acute maatregelen waaraan we nu zo manmoedig gezamenlijk vormgeven, en dat is degene waarover ik me de meeste zorgen maak: een sociale crisis. Ik vrees een vergroting van een al bestaande sociale tweedeling en een verdieping van de bestaande kloof tussen de haves en havenots.

Het thuisonderwijs lijkt me daarvan een goed voorbeeld. Natuurlijk gaat dat makkelijker in iets grotere, rustige huizen, met eigen kamers, eigen computers en met ouders die hoogopgeleid zijn en gemakkelijk even kunnen helpen of meekijken met hun kinderen. Die hun kroost herinneren aan de volgende zoom-meeting, omdat ze ook thuis zitten te videobellen. 

"Als de scholen straks weer open gaan, kunnen individuele scholen daar dan nog afwijken," vroeg een van de ouders tijdens onze online MR-vergadering. Blijkbaar zijn er mensen die denken dat we te laconiek omgaan met de risico’s van corona - moeilijk verdedigbaar gezien de enormiteit aan maatregelen die recent genomen is - en die het graag mogelijk nog wat strenger zouden zien. Maar dat zijn, schat ik in, meestal de ouders met een ruim huis, een eigen tuin en voldoende mogelijkheden om hun kinderen zelf bezig te houden.