22 maart

Het is zondag. Dat weet ik, omdat ik in mijn agenda kijk en net een streep heb gezet door de laatste afspraak die ik volgende week nog had. Een goede oude vriend ziet er toch van af mijn nieuwe appartement te komen bekijken, waar ik sinds een maand woon. Als om de leegte nog eens extra te benadrukken staat mijn agenda vol strepen. Het enige dat nog doorgaat is de voorbereiding van 'Het filosofisch kwintet' in de zomer.

Ik luister naar 'Vroege vogels', één van mijn favoriete radioprogramma’s. Om de mensen, die niet naar buiten kunnen omdat ze niet mogen of niet durven, een hart onder de riem te steken, worden we als luisteraars opgeroepen onze ‘natuuurervaringen’ te delen in zogenoemde natuurmonologen. Als om de stilte te benadrukken horen we twintig minuten lang geluiden uit de natuur, vooral vogels. Twintig minuten lang iets wat we voorheen stilte zou hebben genoemd op de radio.

Zeeën van tijd en een lichte vorm van huisarrest. Geen werk, weinig sociaal contact, geen structuur. Ineens het besef dat het leven in zekere zin een tredmolen was. Ineens de vraag hoe vol het leven zat met onbelangrijke zaken, als het blijkbaar zo makkelijk is ze allemaal te annuleren.

Tijd krijgt nu een nieuwe dimensie. Voor iemand die gewend is te werken met strakke deadlines, is het omgaan met tijd waaraan geen limiet is gesteld vrij onwennig. Ik merk dat ik het weinige dat ik wel kan doen, geneigd ben uit te stellen.

Ik ga mezelf weer een deadline stellen. Om de dag een column, in wisseldienst met Daan Roovers.