Meral Polat (36) is een Nederlandse actrice, zangeres en theatermaker, met Turks-Koerdische wortels. Begin dit jaar speelde ze in de televisieserie De Luizenmoeder.

Zo lang als ik me kan herinneren wil ik al theaterstukken maken, zingen, acteren en verhalen vertellen. Het verweven van muziek, poëzie en beeld is voor mij dé manier om het grote engagement aangaan. Zo verhoud ik me tot een onderwerp, zo geef ik vorm aan de noodzaak die het voor me draagt. Het verhaal, de melancholie, de strijd, de levenslust, de passie voor het zingen en een actueel thema komen bij elkaar op het podium tot een krachtig geheel. Als de muziek die we met elkaar kunnen maken zo rijk kan zijn, hoe rijk zouden onze gedeelde levens kunnen zijn?

'Ik wil de onderzekerheid van migratie voelbaar maken: het draaien, het aarzelen, en de zoektocht naar herinnering en hoop.'

Meral

Mijn werk en mijn persoonlijke leven zijn niet van elkaar te onderscheiden. Mijn carrière is persoonlijk. Het is hetzelfde; het is wie ik ben. Als Nederlandse van Turks-Koerdische komaf is migratie een onderwerp dat voor mij niet slechts actueel, maar ook bijzonder dichtbij is. Wat als je alles moet achterlaten? In Ochtendzee, de voorstelling die ik met mijn voormalige band Merals Harem heb gemaakt, is de rauwe emotie voelbaar in de nummers. Je hoort de heimwee naar een verloren moederland. En het verdriet over de duizenden bootjes die zijn vergaan op zee, de zee van tranen over het lot van andere vluchtelingen. Het is de onzekerheid van de vlucht die ik voelbaar wil maken: het draaien, het aarzelen, het weggaan en weer terugkeren, en de zoektocht naar herinnering en hoop. Het is de terugkeer naar een punt in je leven van waaruit je het verhaal opnieuw kunt vertellen, vanuit een ander perspectief, met details die eerder nog niet bekend waren.

Alles wat ik doe, doe ik vol overgave. Ik ben nogal grenzeloos. Zo werk ik, zo leef ik mijn leven, en zo zie ik de wereld graag. Maar als ik op de grenzen van de realiteit stuit, kan ik meebewegen tot er een opening wordt gecreëerd. Zo koos ik ervoor om pas op mijn 23e het huis uit te gaan, in plaats van op mijn 18e met slaande deuren. Vanuit mijn Turkse achtergrond wordt dat verwacht. Ik had eerder kunnen gaan, maar ik dacht: niet zonder jullie. Dus ik wil best wachten, want ik wil dat jullie mij naar mijn nieuwe huis brengen. En niet alleen allochtonen bevinden zich in deze spagaat met hun ouders, maar autochtonen ook, alleen in een andere vorm. In het particuliere is het universele te vinden