Lucky

Bij ons thuis was het heel vanzelfsprekend dat je ging studeren. In die tijd las ik graag Edgar Allan Poe en het werk van de zusjes Brönte, dus koos ik voor een studie Engelse Literatuur. Voor mijn gevoel was studeren de enige optie. Tegenwoordig denk ik daar heel anders over.

Soms denk ik dat ik beter helemaal niet naar de universiteit had kunnen gaan, omdat ik toen al niets liever deed dan muziek maken. Ik vond de academische wereld maar een geïsoleerd eilandje en bovendien wat saai. Toch is mijn achtergrond in literatuur achteraf bezien een geheim wapen gebleken in de strijd om een goede singer-songwriter te worden. Mijn studie gaf me misschien een late start als professioneel songwriter in de muziekwereld, maar het maakt me ook onderscheidend. Mijn teksten zijn beter dankzij mijn opleiding. Daarnaast word ik gevraagd voor optredens die ik niet zou hebben kunnen doen zonder mijn academische achtergrond. De academische wereld is een soort subcultuur, met een eigen taal. Een soort slang die je moet begrijpen en spreken om op sommige plekken welkom te zijn.

Mijn werk als muzikant heeft mijn persoonlijke leven op ontelbare manieren verrijkt. Het stelt me in staat om mijn gedachten en die van anderen beter te doorgronden. Het geeft mijn leven zin en betekenis, en de vrijheid om mijn leven naar mijn eigen interesses in te richten. Het brengt me ook in contact met de rest van de wereld. Zingen geeft me de kracht om verschillende lagen van klasse, ruimte en macht te doorbreken, zelfs tot aan de basisregels van de samenleving. In het theater is de nar het enige echt vrije personage; hij mag de verhaallijn niet veranderen, maar hij is de enige die zowel toegang heeft tot de straat, als tot het hof van de koning. Al dansend en grappenmakend spreekt hij de waarheid, zonder dat zijn hoofd wordt afgehakt. Zo zie ik mezelf ook.