Anna

Stad
Amsterdam

Levensmotto
Mijn persoonlijke motto is: 'Het kan wel' of, iets meer cliché: 'Aim for the moon'. Het gaat over mijn persoonlijke leven en carrière, maar ook over wat ik denk dat mogelijk is in de technologie en wetenschap. Hoe meer ik leer over wetenschap, hoe meer ik ervan onder de indruk ben. Wetenschappers hebben al zo veel bereikt. Ik geloof dat als we er tijd en geld in blijven investeren, we de meeste gezondheidsproblemen, hongersnood en vervuiling in no time kunnen overkomen. Ik weet zeker dat we dat kunnen.

Is succes een keuze?
Als je geboren bent in een veilige en liefdevolle omgeving, heb je een grotere kans om zelfverzekerd te worden en dus een positieve manier van denken te hebben. Dat zal je helpen in het bereiken van je doelen. Helaas is het leven en de natuur niet eerlijk en worden sommige mensen geboren in een leven waarin het ontzettend moeilijk voor ze is om zelfverzekerd en succesvol te worden. En dan heb ik het nog niet eens gehad over het geluk van met talenten geboren worden die door de samenleving erkend en gewaardeerd worden. Dus, nee: succes is niet alleen een keuze, maar het is zeker gerelateerd aan een positieve manier van denken en kansen grijpen in het leven. Niets doen brengt je nergens.

Zijn mensen gelijk?
Biologisch gezien zijn we niet gelijk, maar ik denk dat alle mensen gelijkwaardige rechten zouden moeten hebben en gelijkwaardig behandeld moeten worden. Idealiter zouden we allemaal gelijkwaardige kansen hebben in het leven. Natuurlijk zouden we mensen niet moeten beoordelen op huidskleur of geslacht, maar we hebben duidelijk verschillende talenten en sommige talenten komen zeker meer voor bij een bepaald geslacht of een bepaalde afkomst. Ik denk dat dat iets is dat we moeten prijzen in plaats van ontkennen.

Tekst gaat verder na banner

Zou je helpen om oorlogsvluchtelingen illegaal naar Europa te laten vluchten?
Mijn emotionele antwoord zou 'ja' zijn. Maar ik geloof niet dat illegaal mensen Europa in helpen bijdraagt in het bereiken van een duurzame oplossing voor het continent. Bovendien: wat doen die mensen als ze eenmaal in Europa zijn? Is het probleem dan echt opgelost?

Er is een interessant boek over de keerzijde van empathie dat toepasselijk is in deze situatie. Het is over het algemeen beter om te kijken naar oplossingen die dingen beter maken voor een grotere groep mensen, door strategisch over oplossingen na te denken en tot de kern van het probleem te komen, in plaats van de symptomen te behandelen. Misschien is het dus beter om je emotionele empathie voor een individu te negeren, hoe moeilijk dat ook is. 

Ik denk dat het voor nu beter is te vertrouwen in de Europese leiders die het probleem bij de kern proberen aan te pakken en hen te steunen in het legaal helpen van vluchtelingen en andere mensen in nood.

Stel: van de overheid mag je enkel een smartphone bezitten op één voorwaarde. De overheid heeft toegang tot al je data. Zou je die smartphone kopen?
Aan de ene kant denk ik dat ze misschien al een groot gedeelte hebben van de data die ze echt willen, dus het zou naïef zijn om gelijk 'nee' te zeggen. Toch klinkt het een beetje eng. Ik ben nu op een punt in mijn leven waar ik denk dat het misschien gezond en relaxter zou zijn om geen smartphone te hebben. Misschien zou ik mijn telefoon dus opgeven voor een beetje privacy. Hopelijk zouden de meeste mensen zich daarbij aansluiten en leven we nog lang en gelukkig, niet verbonden, en stress- en smartphone-vrij.