Doe wat je blij maakt
Correspondent Lizeth Yarleque uit Peru over haar overstap van de bouw naar de camera, haar missie om de schoonheid van haar land te laten zien en de kracht van passie in haar werk.
Ze werkte jarenlang in de bouw, maar liet deze wereld in het stof achter voor een nieuw leven als reportagemaker en fixer, een lokaal contactpersoon voor buitenlandse producties. Lizeth Yarleque bleef dingen maken, alleen haar gereedschap veranderde. Ze verruilde haar bouwhelm voor een camera en vertelt de kijker met onvermoeibare energie over de mensen en tradities van haar land. Als het over Peru gaat, wil Lizeth het aan de wereld laten zien.
Door: Ingo Engelsma, 11/11/2025.
Een creatieve roeping
Het verlangen om iets te maken, zat er bij Lizeth altijd al in. “Toen ik zestien was, moest ik al een beroep kiezen,” vertelt ze via de soms ietwat haperende videoverbinding vanuit Lima. “Ik was altijd al vrij creatief en wilde graag tekenen of schilderen. Mijn vader raadde toen architectuur aan, dat leek hem wat praktischer.”
Na haar studie kwam ze terecht in de bouwsector, waar ze als leidinggevende op de bouwplaats werkte. Het was een baan met zekerheid, maar geen voldoening.
Ik miste iets menselijks, iets creatiefs. Daarom besloot ik alles om te gooien.
Er begon een nieuw hoofdstuk: Lizeth ging aan de slag als reportagemaker.
Van bouwplaats tot beeldvorming
Hoewel de carrière van Lizeth inmiddels op volle toeren draait en ze voor verschillende internationale nieuwsmedia en fictiemakers werkt, is deze overstap niet altijd makkelijk geweest. “Ik kon niet echt aan de slag bij de nationale televisie, want in Peru bestaat eigenlijk geen gevestigde documentaire-industrie,” legt ze uit. “Daarom ben ik begonnen met projecten voor internationale media, achter de camera, als researcher of fixer. Dat valt goed in de smaak, want het sluit aan bij wat ik echt wil doen in het leven.”
Achter Lizeths werk schuilt een duidelijke missie: de mensen en cultuur van haar land laten zien zoals ze echt zijn. “Ik heb altijd al de positieve kant van Peru willen laten zien aan de wereld. In andere delen van de wereld hebben mensen toch vaak een negatief beeld van Latijns-Amerika. Daarom zet ik Peru graag in de spotlight. Ik wil de beste kanten van mijn cultuur delen.”
Lizeth kiest haar samenwerkingen dan ook zorgvuldig uit. “Ik ben soms best selectief met wie ik werk,” geeft ze toe. “Ik kies echt voor projecten die bij mij passen en mijn waarden delen.”
Ups en downs
Sinds haar debuut voor Metropolis in 2023 maakte Lizeth al twaalf reportages. Een van haar persoonlijke favorieten is het item dat ze draaide voor de aflevering HAAR. Voor dit item reisde ze naar het zuiden van Peru, diep in het Andesgebergte, om een bijzondere traditie vast te leggen. Hier wordt de eerste knipbeurt van een baby beschouwd als een soort doop. Op bar mitswa-achtige wijze neemt de familie dan geld als cadeau mee: voor elke haarlok die eraf gaat, wordt een geldbedrag gedoneerd.
“Voor dat verhaal bezocht ik zo een ceremonie. Voor dit babymeisje werd er een enorm feest georganiseerd, ik kon bijna niet geloven hoeveel geld er werd opgehaald.”
Deze reportage laat precies zien wat Lizeth het liefst doet: verhalen vertellen die onbekende tradities zichtbaar maken. “Deze gewoonte kende ik ook nog niet; dit gebruik speelt specifiek binnen deze regio in het Andesgebergte, niet in heel Peru.” De verbindende factor van dit verhaal spreekt haar dan ook zeer aan. “Ik vond het heel mooi om te zien hoe iedereen in deze gemeenschap samenkomt. Dit gebeurt daar echt in elke familie. Als je vrienden langskomen voor jouw baby, dan moet jij hetzelfde terugdoen voor hun baby. Op deze manier is er elke maand wel een knipceremonie, en houdt de traditie zichzelf in leven.”
Toch kent haar werk ook (zeldzame) schaduwzijden. Ze werkt vaak in internationale productieteams en dat gaat niet altijd vlekkeloos. “Ik moest ooit een verhaal maken over een prachtige treinrit door Peru. Maar de directeur van het televisiekanaal was super onvoorspelbaar. Het ene moment was ze aardig, het andere moment stond ze opeens naar mensen te schreeuwen. Dat was echt moeilijk. Als maker moet je dan geduld hebben, want het blijft mensenwerk.”
De weg naar Metropolis
Vanwege haar passie voor cultuur voelt Lizeth zich thuis bij Metropolis. Ze stapte niet zelf op de redactie af; Metropolis vond háár. “Tijdens een vakantie maakte ik veel video’s over de culturen die ik onderweg tegenkwam. Dat plaatste ik op social media,” vertelt ze. “Iemand van Metropolis had dat via via gezien en nam toen contact met mij op. Het concept sprak me meteen aan. Het voelde als een perfecte match.”
Dat bleek niet gelogen. Terwijl andere correspondenten vaak nog rustig hun draai moeten vinden, draaide Lizeth in haar eerste seizoen meteen vijf reportages. “Ik was er helemaal klaar voor,” laat ze met een grote glimlach weten. “Sinds 2018 verzamelde ik al ideeën en deed ik onderzoek. Ik hoopte destijds al dat er ooit een moment zou komen dat ik die verhalen zou mogen vertellen. Toen Metropolis op mijn pad kwam, had ik mijn research dus al klaarstaan.”
Inmiddels voelt onze Lizeth zich helemaal thuis in het team. Ze heeft zelfs al een keer de redactie op het Mediapark in Hilversum bezocht. Het was de eerste keer dat ze langskwam bij een van haar buitenlandse opdrachtgevers. “Het was echt een superleuke ervaring,” vertelt ze. “Normaal werk ik vanuit huis, helemaal zelfstandig. Maar toen ik daar aankwam en mijn foto op de muur zag hangen, voelde ik mij echt onderdeel van het team. Ik mocht zelfs bij de eindredacteur thuis blijven logeren. Het voelde bijna als familie. Ik hoop dat ze binnenkort eens in Peru langskomen.”
Koude streken
Hoewel Nederland vergeleken met Peru al vrij koud lijkt, is het niet de koelste plek die Lizeth bezocht heeft. Ze houdt van reizen en legde inmiddels zelfs de tocht naar het verre Alaska af. Toen ze daar eenmaal was, draaide ze ook een item voor de Metropolis-aflevering SIMPEL LEVEN. Ze volgde een familie die in de besneeuwde wildernis van Alaska in een hut leeft zonder stromend water.
Waar ze normaal bezig is met het vastleggen van haar eigen cultuur, was ze nu opeens de outsider. Of toch niet? “Toen ik in Alaska was, voelde ik me gelijk thuis. Omdat Alaska zo ver van de rest van Amerika af ligt, lijken de inwoners qua gedrag niet echt op Amerikanen. De cultuur voelt anders aan, er is een sterker gemeenschapsgevoel,” vertelt Lizeth.
In haar ogen heeft die binding alles te maken met het extreme klimaat van Alaska. “Ze hebben zo’n hechte gemeenschap omdat ze weten dat iedereen op elk moment hulp nodig kan hebben vanwege het weer. Ze hebben heel goed door hoe belangrijk het is om op elkaar te leunen in deze extreme omstandigheden. Ze staan dus altijd klaar om een ander te helpen.” Daarin herkent Lizeth een mentaliteit die ze ook bij haar mede-Peruvianen ziet. “Ik voelde mij helemaal geen outsider in Alaska. De mensen dachten met mij mee en zochten naar oplossingen. Toen ik in contact kwam met de familie die ik ging filmen, voelde ik mij meteen verbonden. Ze waren zó trots om hun leefwijze te delen. Ik vond Alaska geweldig.”
Over passie gesproken
Lizeth wil jonge makers graag meegeven dat je je dromen moet najagen. “Een van mijn mantra’s in het leven is: doe wat je blij maakt,” zegt ze beslist. “Toen ik begon met deze baan was er geen industrie waar ik van kon leren. Ik had zelf geen ervaring, en niet altijd de hoop dat het zou lukken, maar ik wilde niet opgeven. Ik wist dat dit is wat ik moest en zou doen.”
Zelfs binnen haar vakgebied blijft Lizeth zoeken naar wat bij haar interesses aansluit. “Als ik benaderd word voor commercieel werk, zoals advertenties, zeg ik resoluut nee. Dat past niet bij mij. Je werk moet kloppen met je waarden. Als dat niet zo is, moet je het niet doen. Dan verlies je jezelf en uiteindelijk ook je plezier.”
Ze gelooft dat passie het fundament is van elk goed verhaal. “Je kunt een technisch geweldige filmmaker zijn. Maar zonder passie komt het niet tot leven. En de kijker zal dat voelen. Je moet iets maken waar je zelf in gelooft, dan wordt het vanzelf betekenisvol.”