Noortje (23) zit in een rolstoel en werd steeds afgewezen voor een stageplek

Noortje heeft Cerebrale Parese Bilateraal waardoor ze spastisch is in alle ledematen en in een rolstoel zit. Toen ze twee jaar geleden op zoek ging naar een afstudeerstage voor de opleiding juridisch dienstverlening, ging dat niet zonder slag of stoot.

Mensen met een beperking zoals Noortje hebben volgens recent onderzoek van het Sociaal Cultureel Planbureau vaker te maken met discriminatie en vooroordelen op de arbeidsmarkt dan mensen zonder een beperking. Ook bij de zoektocht naar een stageplek. Noortje verstuurde veel sollicitatiebrieven waarin ze haar beperking altijd vermeldde zodat beiden partijen niet voor verrassingen kwamen te staan.

“Vaak kreeg ik geen reactie of werd ik afgewezen omdat ze dachten dat ik extra begeleiding nodig heb. Maar dat is helemaal niet zo. Het enige wat ik nodig heb is een pc om op te werken en het gebouw moet natuurlijk rolstoel-toegankelijk zijn,” vertelt Noortje. Ze heeft hierbij te maken met veel vooroordelen. “Al voordat ze me hebben gezien beoordelen ze me op dat ik extra begeleiding nodig heb,” vertelt Noortje. “Dat is echt heel vervelend.”

Noortje kreeg afwijzing na afwijzing. Omdat het haar zoveel moeite kostte om een plek te vinden, besloot ze een oproep op Facebook te plaatsen. Die oproep werd honderd keer gedeeld en daarna kreeg ze de vraag van verschillende bedrijven om op gesprek komen.

“Bij een plek ging het gesprek heel goed, we waren van beide kanten enthousiast. Maar achteraf kreeg ik te horen dat ik niet in de bedrijfscultuur paste. Toen ik vroeg wat ze daarmee bedoelden zeiden ze dat ze me niet de begeleiding konden bieden die ik nodig heb. Daarna werd een andere student van mijn school wel aangenomen. Dus ik denk dat het puur aan mijn rolstoel lag.”

Later had Noortje ook nog een gesprek bij een schuldhulpverleningskantoor. Bij aankomst keek de vrouw met wie ze het gesprek had haar verbaasd aan. Noortje werd niet erg hartelijk ontvangen. “Daardoor kreeg ik al het gevoel dat iets niet klopte. Volgens mij wist ze niet dat ik in een rolstoel zat.

"Na een tijdje begon ze over mijn sollicitatiebrief en dat er te veel komma’s in zaten. Mijn Nederlands was volgens haar niet goed genoeg. Thuis heb ik de komma’s geteld. Dat waren er drie, ze stonden allemaal op de goede plek. Als mijn brief echt slecht was had ze me niet uitgenodigd. Het was gewoon een smoes."

Noortje was teleurgesteld, maar gaf de moed niet op en bleef doorzoeken. Ze raakte juist gemotiveerder omdat ze wist dat het moest lukken om een plek te vinden. Na tien maanden zoeken had ze een gesprek bij de politie waar ze werd aangenomen. Alleen wel uit medelijden.

“Ze zeiden: ‘Eigenlijk kunnen we je niet zoveel laten doen. Maar omdat je al zo lang aan het zoeken bent proberen we jouw stageplek hierin te passen.’ Het was goedbedoeld, maar ik leerde niets want ik had helemaal geen werk. Ze gaven me bijvoorbeeld de opdracht om trainingsschema’s uit te typen. Hier heb je op juridisch vlak niets aan.”

Om stagediscriminatie tegen te gaan lanceerde het Ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap in samenwerking met verschillende organisaties de campagne #KIESMIJ. Het platform biedt handvatten voor alle betrokkenen om het probleem bespreekbaar te maken. Een goede campagne, vindt Noortje, maar ze heeft wel het gevoel dat studenten met een beperking vergeten worden.

“Er zijn veel meer groepen die gediscrimineerd worden bij het zoeken van een stage. Dit gebeurt niet alleen op basis van afkomst of geslacht. Ik wil dat iedere vorm van discriminatie benoemd wordt. Op de website worden studenten met een handicap wel genoemd in de tekst, maar in de campagnefilmpjes zie je ze niet.

"Deze mensen zijn al zo onzichtbaar in de samenleving. Ik wil dat mensen met een beperking zichtbaarder worden in de maatschappij en een volwaardig leven kunnen leiden. Door ze niet te benoemen worden ze juist nog onzichtbaarder.” 

De campagne biedt bedrijven onder andere informatie over selectie zonder vooroordelen. Volgens Noortje is dat een belangrijk punt. Het is hierbij goed om een gesprek aan te gaan. “Dan kun je voordat je iemand gaat afwijzen bespreken wat je van elkaar kunt verwachten en op welke manier dat kan. Ik hoop dat duidelijk wordt dat studenten met een beperking prima weten wat ze nodig hebben. De stagiair en het stagebedrijf kunnen vaak samen met een oplossing komen,” denkt Noortje. “Wat mij ook vaak opvalt is dat bedrijven niet weten dat ze bij het UWV terecht kunnen voor ondersteuning van de stagiair. Dat moet veel meer de wereld in worden geholpen.”

Noortje wil graag wat meegeven aan studenten met een beperking die op zoek zijn naar een stageplaats: “Geef nooit op, en vraag desnoods hulp van de school als het allemaal te veel wordt. Ik wilde per se bewijzen dat ik het zelf kon, maar misschien vraagt dat te veel van je en moet je op tijd hulp inschakelen.”

Noortje is niet stil blijven zitten en maakt zich op dit moment hard voor de bestaanszekerheid van mensen met een arbeidsbeperking. Hier schreef ze onder andere een brief over aan premier Rutte. Op haar blog deelt ze haar mening en de brieven aan overheidsinstanties.