Spannende cliffhangers, muziek en onvergetelijke personages: Schuldig kijkt weg als een fictie serie. Hoe kregen de makers het voor elkaar om een taai onderwerp als schulden meeslepend in beeld te brengen? Op het Nederlands Film Festival gaat Hans Beerekamp, voormalig film- en televisierecensent bij het NRC Handelsblad, in gesprek met de regisseurs van de documentaireserie, Sarah Sylbing en Ester Gould.
Beerekamp: ‘Toen jullie in februari werden uitgeroepen tot journalist van het jaar sputterden jullie tegen.’
Gould: ‘Klopt. Dat werd opgevat als arrogantie, maar het was verbazing. Tijdens het maakproces van Schuldig hadden we ons juist gefocust op inspiratiebronnen in de fictie, zoals de Amerikaanse serie The Wire. Niet lang voor onze nominatie waren we te gast bij Pauw. We zagen al aankomen dat hij zou vragen naar de representativiteit van onze personages. Vormden zij wel een realistische afspiegeling van het schuldenprobleem in de Vogelbuurt? Nou, “nee”, is het antwoord. We legden hem uit dat we documentairemakers zijn en dat het daarom niet erg was. Vlak daarna werden we verkozen tot journalist van het jaar. Hoe ironisch! Wij vonden het grappig, maar anderen vonden het arrogant dat we zeiden dat Schuldig eigenlijk geen journalistiek project was.’
Beerekamp: ‘Wat is het verschil tussen journalistiek en documentaire?’
Sylbing: ‘In documentaires is meer ruimte voor auteursvisie. Er wordt ook verwacht dat je origineler bent. Je laat een vormgegeven werkelijkheid zien, veel meer dan in de journalistiek het geval is.’
(Tekst gaat verder onder de afbeelding)
Let op: Deze inhoud kan niet getoond worden omdat deze mogelijk strijdig is met de gekozen cookiesettings.
U kunt dit hier aanpassen door de categorie 'social' aan te vinken. Waarom is dit nodig?
U kunt dit hier aanpassen door de categorie 'social' aan te vinken. Waarom is dit nodig?