8 mei

De media kleurden het virus vlak na de uitbraak gifgroen, als een alien. Dat was symbolisch bedoeld, begrijp ik uit een instructief fimpje van Medialogica Kort, omdat we overvallen waren door iets onbekends. Later, toen we meer vertrouwd raakten met het virus, werd het blauw, de kleur van zekerheid. Dit was ter geruststelling van het grote publiek, dit was een teken van hoop. Helaas: het echte virus blijkt kleurloos. 

Daarmee maakt het virus de omgekeerde loopbaan van Mark Rutte. Als premier begint hij tien jaar geleden met een kabinet, gedoogd door de PVV van Geert Wilders, waarvan hij zelf zegt: ‘dat rechts Nederland er zijn vingers van zal aflikken’, ofwel: een knetterrechts kabinet. Inmiddels heeft Rutte zich het pak van de staatsman aangemeten, en lijkt hij vrij van kleur. Líjkt.

Hoe ik hier zo op kom? Gisteravond spreek ik een vriendin die na lange omzwervingen over de wereld in corona tijd is neergestreken in het goede oude Nederland. Ze vraagt mij of ik na het uitbreken van deze crisis optimistisch ben over de toekomst. Mijn antwoord is even saai als dubbelzinnig: ik verwacht geen betere toekomst maar hoop er wel op. Mark Rutte gebruik ik als voorbeeld.

Je denkt dat hij zijn knetter-rechtse veren heeft afgeworpen en dat hij, gedragen door de uitzonderlijke situatie, inmiddels boven de partijen staat. De realiteit gebiedt mij te zeggen dat dezelfde Mark Rutte die lof verdient als grote communicator in deze crisistijd nog steeds een andere kant heeft die uit het zicht lijkt verdwenen.

Want hij is als premier nog steeds medeverantwoordelijk voor het kabinetsbeleid om geen vluchtelingkinderen op te nemen uit Griekenland, om landen als Spanje en Italië die buitensporig getroffen zijn door het virus een koude schouder toe te keren, en hij is nog steeds leider van een partij die zonder enige aarzeling in de Staten van Brabant is gaan regeren met Forum voor Democratie van Thierry Baudet. Daar mag iedereen van vinden wat hij of zij wil, maar dat is niet kleurloos, dat is ouderwets knetterrechts.

Omdat mijn negentigjarige vader mij nog steeds tot optimisme maant, spreek ik hier toch mijn hoop uit. Dat er wel een diepgewortelde wens tot verandering leeft in dit land, en dat Mark Rutte daar de personificatie van zal zijn.

Dat hij in gesprek gaat met Schiphol om van luchthaven te transformeren in een hogesnelheidsstation, dat hij de KLM alleen redt op voorwaarde dat de maatschappij alle korte afstandsvluchten schrapt, dat hij een einde maakt aan het milieu- en dierenleed in republiek Brabant, en dat hij Nederland van de periferie terugplaatst in het centrum van Europa met een even humane als financieel gedegen politiek.

Pas dan durf ik de toekomst de kleur te geven die ik mijn kinderen en kindskinderen met hart en ziel toewens: roze.