“Mijn standpunt is dat je nooit zo'n algemeen standpunt in kan nemen over de cancelcultuur. Eigenlijk is het vooral ontzettend interessant dat mensen elkaar moreel zo de maat nemen, vooral online. Er is een enorme behoefte blijkbaar aan een zwart-wit kader: die deugt, die deugt niet. Maar of je niet meer naar een artiest wil kijken, is een individuele keuze en hangt af van verschillende persoonlijke factoren. Hoe erg vind je wat iemand gedaan heeft? Hoe recent moet het zijn? Hoe grote fan ben je van iemands werk? In hoeverre kun je niet meer naar dat werk kijken zonder aan die misstanden te denken?
En dan is het nog maar de vraag in hoeverre er echt een cancelcultuur is. Hoeveel mensen moeten zijn afgehaakt voordat iemand ‘gecanceld' heet? Hoe weet je of mensen uit principe niet meer kijken, of gewoon omdat ze het werk niet goed vinden? Zit er een verjaringstermijn aan? En waar hangt díe dan vanaf? Wie bepaalt dat?
Mensen die ‘gecanceld’ waren, blijken uiteindelijk toch niet helemaal afgeschreven. Kijk maar naar Kevin Spacey die nu weer in een nieuwe film speelt, Mel Gibson die ondanks zijn racistische uitspraken weer genoeg klussen heeft en Bilal, wiens muziek nu toch weer gedraaid wordt. Als we echt een cancelcultuur hadden, zouden deze mensen nooit meer aan de bak komen."