"Mrs Dalloway is een modernistisch meesterwerk. Het is één lang boek, zonder hoofdstukken. Geschreven als één lange stream of consciousness. Het gaat over een vrouw in Londen die een feestje gaat geven, maar daarin verkapt zitten allemaal onderliggende lagen. Dus je duikt de hele tijd in verschillende scènes – van dingen die ze doet naar dingen waar ze over denkt. Maar je duikt ook andere personages in.
Wat me aan het boek inspireerde voor de film, is dat je mensen kan zien in hun dagelijks leven terwijl er oceanen van gedachtes en gevoelens onder zitten. Dat je kunt doen alsof je vrolijk bent en een feestje geeft, maar dat er ondertussen allemaal verdriet onder zit.
Het boek gaat als je het mij vraagt over het proberen in te zien wat de mooiheid van het leven is – wetend dat er ook allemaal narigheid achter zit. Dat is wat ik met mijn film ook heb. Dat je leert inzien dat het leven ook routine is, dat het niet altijd één groot avontuur kan zijn. Je moet gewoon werken, je moet moeilijke dingen meemaken.
En dat is ook wel echt een parallel met Mrs. Dalloway. Dat je de realiteit van de realiteit in moet zien, en daar proberen oké mee te zijn. In het boek en de film The Hours is Virginia Woolf (schrijver van Mrs. Dalloway) zelf een karakter. Aan het einde van de film hoor je Virignia Woolf zeggen: to look life in the face, to see it for what it is, to love it for what is is, and then to put it away… Het is een zin die mijn blik op het leven goed samenvat."