“Van Clairy Polak leerde ik: wijsheid begint bij vragen. Nieuwsgierigheid, luisteren, openstaan voor andere perspectieven, denken – dat is de essentie van alle programma’s waar ik verantwoordelijk voor ben, van ‘De publieke tribune’ tot ‘Grote geesten’, van ‘Wat blijft’ tot ‘Het filosofisch kwintet’. Het zijn misschien geen kijkcijferkanonnen, maar ik vind het heel belangrijk dat er ruimte bestaat voor bijvoorbeeld ‘Het filosofisch kwintet’: vijftig minuten lang denken vijf mensen gezamenlijk hardop na over belangrijke thema’s. Dat is een vrijplaats die beschermd moet worden. Presentatoren als Coen Verbraak, Lara Billie Rense en Arnon Grunberg kunnen heel goed luisteren, ieder op hun eigen manier. Coen en Lara Billie zijn empathisch, zij beginnen altijd bij de persoon, zijn op zoek naar drijfveren. Clairy stelde vooral scherpe intellectuele vragen. Arnon is weer op een andere manier nieuwsgierig: hij is ongeduldig en wil verrast worden. Zelf vind ik een combinatie mooi: als je door een persoonlijk verhaal wordt aangezet over grotere vraagstukken na te denken. Of ik een heel serieus meisje ben? Ik snap waar je vraag vandaan komt als je naar mijn programma’s kijkt, maar toch hoop ik dat het niet zo is. Filosoof Simone de Beauvoir had een hekel aan serieuze mensen. Daarmee bedoelde ze mensen die altijd alles al heel goed weten, die dogmatisch zijn, niet openstaan voor de mening en gedachtesprongen van anderen. Dus nee, serieus wil ik niet zijn. Wél denkend en vragend en luisterend. Als je dat bedoelt, dan beschouw ik ‘serieus meisje’ als geuzennaam. Zonder intellectuele diepgang zou ik niet graag werken.”

“In 1997 ben ik als 23jarige naar Nederland gevlucht, vanuit IraaksKoerdistan. Al snel kocht ik een fiets voor 28 gulden en vond ik een baantje als tomatenplukker. Later deed ik een opleiding voor maatschappelijk werk, maar ik had één grote droom: films maken. Ik barstte van de verhalen die ik wilde vertellen: over mijn vaderland, vaderzoonrelaties, opnieuw beginnen. Ik ging naar de filmacademie en voor mijn stage kwam ik bij HUMAN terecht. Directeur en hoofdredacteur Bert Janssens was mijn begeleider, een lieve, leuke, betrokken man. Zijn deur stond altijd voor me open. En toen begon in 2014 de oorlog in Syrië. De IS viel de Koerden aan in de stad Kobani. Ik ging naar Bert: ik wil naar Syrië, ik móét verslag doen van wat daar gebeurt, wil je me helpen? Drie dagen vertrok ik met gehuurde apparatuur en begon ik aan ‘Radio Kobani’. ‘Dochters van de zon’, over jezidimeisjes die als seksslaven aan ISstrijders werden verkocht, was mijn moeilijkste film. Het duurde drie jaar voordat ik hun vertrouwen gewonnen had. De film maakte in Nederland veel los. Zeven van deze vrouwen hielden nagesprekken in 25 bioscopen, alle kranten schreven erover en de politiek beloofde de jezidigemeenschap te steunen. Deze film betekent ook persoonlijk veel voor me; hij bracht mij me weer dichter bij mijn roots, bij de gemeenschap waartoe ik 23 jaar heb behoord. Mijn opa en mijn vader waren rebellen, ze vochten met kalasjnikovs. Ik heb een ander middel gevonden: mijn camera.”

“Bij ‘Metropolis’ kijken we naar de wereld met de blik van lokale journalisten. Dat levert unieke inkijkjes op in het alledaagse leven, want zij komen met verhalen die wij zelf nooit zouden kunnen vertellen. Ik stuur de reporters uit Azië aan; van Turkije en Armenië tot aan India en Indonesië. Mijn twee collega’s doen Europa, Afrika en Noord en ZuidAmerika. Met ons drieën verzinnen we de onderwerpen, die we uitzetten bij onze reporters over de hele wereld. Wij kiezen dan een paar voorstellen die goed bij elkaar passen, uit verschillende werelddelen. Die verhalen worden tot een aflevering van vijftien minuten gemonteerd. Soms zijn het zwaardere onderwerpen, soms lichtere. Het levert verdrietige, maar ook hilarische verhalen op, zoals over rijles in Caïro, of daten in India. Daar is je kapper soms ook de koppelaar, immers: kappers kennen iedereen en weten alles! Het mooie van ‘Metropolis’ is dat het onze blik op de wereld verruimt. Door de ogen van anderen worden ons andere perspectieven geboden. Neem onze aflevering over overgewicht: bij ons gaan we en masse aan de Ozempic, terwijl men in Burkina Faso uitbundige vrouwelijke vormen prachtig vindt. Daar denken ze: waar hébben jullie het over in dat verre Nederland? Wat me ook is bijgebleven over Burkino Faso; daar wordt een feestje gegeven als een vrouw gaat scheiden. Want dat moet gevierd worden: ze is weer vrij.”

Dit artikel verscheen in de 35 jaar HUMAN krant. Vrienden van HUMAN ontvangen dit op de deurmat. Nog geen vriend? Meld je aan!