"Ik voel me regelmatig enorm beperkt, en kan niet oplossen wat ik graag zou willen oplossen. Ik ben kinder- en jeugdpsychiater, en als ik kinderen van dertien zie die hun eerste dwangverschijnselen krijgen, denk ik: dit zou het begin kunnen zijn van een leven lang.
De behandeling voor dwangproblematiek die naast medicatie het meest gangbaar is, is gedragstherapie. Dat vraagt nogal wat van mensen. Je moet datgene doen wat je niet wil of waar je bang voor bent. Een patiënt zei eens tegen me: 'Dit is barbaars, over twintig jaar zeggen we dat dit schandalig is.' Toen zei ik: 'Ja, maar ze zetten vroeger ook benen af toen er nog geen narcose was, anders gaat iemand dood.'
Medicatie voorschrijven vind ik ook lastig. Mensen kunnen daar zo dik van worden, of verlies van seksuele functie krijgen. Dat zijn een aantal van de bijwerkingen. Verre van ideaal. Toen ik de psychiatrie ging doen, had ik mij er meer van voorgesteld. Ik vind het de kunst om toch met lege handen te blijven staan. Dat klinkt paradoxaal, maar begrepen worden, ook al heb je geen oplossing, doet ertoe."