Bas Heijne vraagt Aleksandr Doegin zichzelf te omschrijven. Uiteindelijk komt Doegin tot de conclusie dat hij een anti-liberaal is.

Volgens Doegin brengt liberalisme de mensheid louter catastrofes. Alle kanten van het liberalisme zijn verkeerd.

We moeten volgens Doegin niet uitgaan van een universeel systeem van waarden. Er is zelfs niets universeels in de mens. Simpelweg woorden vertalen is dan ook niet hetzelfde als elkaar begrijpen.

Volgens Doegin is er in Rusland wel ruimte voor minderheden, maar dan niet op de manier zoals in het Westen. De Westerse democratie moet minderheden beschermen, en geldt het als kracht tegen de meerderheid. Terwijl in Rusland de meerderheid als iets goeds wordt gezien. De minderheden mogen dan ook wel bestaan, maar het startpunt is de meerderheid. En deze meerderheid ziet Doegin als iets dat niet uit elkaar te halen is. Een groep individuen is dan ook niet holistisch.

Volgens Doegin zien we ook in de Westerse maatschappij wel holistische groepen, die we nu zien door populisme. Die groepen worden gedefinieerd door een gemene deler. En deze gemene deler is vrijwel nooit iets dat past in globalisering. Dat neemt niet weg dat de gemene deler van zeg de Amerikaanse boeren dichtbij een Russische holistische deler ligt.

Een liberale denkwijze dicteert dat technologische en zogenaamde sociale vooruitgang onvermijdelijk is, iets onomkeerbaars. Maar Doegin ziet dat anders. Hij vindt dat Rusland ja kan zeggen tegen deze uitdaging in de Westerse liberale vorm, maar dat ze ook nee kunnen zeggen. Hij ziet die vooruitgang dus als keuze. En daarmee is het een gevecht tegen de nieuwe Westerse vorm van imperialisme.

Volgens Doegin is het overgrote deel van de wereldbevolking in gevecht tegen het liberalisme en de liberale globalisering. De fout begint al in de Verlichting, waar het Westen de Universele Mens vond. Die bestaat niet volgens Doegin.

Culturen kunnen zich ontwikkelen, maar verzet zich tegen de Westerse Verlichting. Immers, de mens is niet universeel. De Russische cultuur moet zich op een Russische manier ontwikkelen, dat is namelijk organisch. Het Westen is niet de universele waarheid.

Het holistische gevoel kan door politici makkelijk worden gebruikt om groepen te verenigen, zoals Poetin dat nu doet. Maar dat kan ook tot misbruik door politici leiden. Doegin ziet Poetin als een figuur van transitie. Het land zat vol sociaal onrecht, terwijl alles in Rusland juist doorwrocht is met sociaal recht. Maar hoe Rusland nu verder moet gaan is nog ongewis, mede dankzij de liberale politieke elite. Deze meerderheid heeft niet de steun van de Russische bevolking.

De waarheid is een filosofisch idee. Wij zeggen misschien dat we vijf vingers hebben, maar mensen van de Piraha-stam hebben geen telwoorden. Zij zeggen dat er een hand is. De waarheid is dus niet universeel. Iedereen probeert zijn eigen visie op de realiteit te bieden, en elk nieuws is nepnieuws. Doegin vond de communistische propaganda niet naar omdat het propaganda was, maar omdat het communistisch was. In die zin was hij een traditionalist.

Hoe kijkt Doegin naar de toekomst van zijn ideeën en naar zijn eigen toekomst?