31 maart

"Wat mis je het meest in deze periode," vroeg een vriendin me gisteren. "Mijn reisjes met de de trein," zei ik tot mijn eigen verbazing. Een merkwaardig antwoord eigenlijk. Treinreizen zijn nooit een doel op zichzelf. Ze gaan van A naar B, en B is dan de bestemming; het doel waarvoor ik op weg ging. In mijn geval meestal een lezing, een optreden, soms een vergadering. Als Denker des Vaderlands leg ik een paar honderd kilometer af per week - het vaderland is groter dan je denkt - en altijd met de trein.

Nu al deze activiteiten wegvallen, mis ik in eerste instantie het reizen en niet de bestemming. Dat komt denk ik doordat mijn reisdoelen zo van elkaar verschillen, dat ze niet zo gemakkelijk onder één ‘activiteit’ vallen die je mist. Een voordracht in het filosofisch café in Bredevoort is iets heel anders dan een moreel dilemma-training met jonge leidinggevenden of een vergadering met cultureel adviseurs. De reizen erheen lijken daarentegen wel op elkaar, en kennelijk ben ik er erg op gesteld.

Dat heeft iets te maken met mijn leefsituatie. Ik leef in een gezin, met man en twee kinderen (tien en twaalf jaar), niet al te ruim behuisd. Thuis is de ruimte om te lezen of muziek te luisteren ingeperkt door activiteiten en verwachtingen van anderen. En dat merk je tijdens deze dagen, dat iedereen aan huis gekluisterd is.

Ik wil me er niet over beklagen. De wedstrijd ‘wie is in welke leefsituatie het meest te beklagen’ is volop in gang. Natuurlijk staan de eenzame ouderen met stip bovenaan, maar in hoog tempo volgt nu ook aandacht voor de single - daten kan niet meer. De student die leefde in het cafe. Gezinnen met hele kleine kinderen, die geen kant op kunnen. En, zo hoorde ik op de radio vandaag: mensen met buitenechtelijke verhouding. Het valt niet mee om die relatie voort te zetten in deze tijd, of zelfs maar stiekem telefonisch te onderhouden.

Mijn gezinssituatie, in een misschien wat krappe woning, is dus in veel opzichten jaloersmakend. Al verlang ik toch af en toe naar dat moment van de dag, vaak na het gezamenlijke ontbijt, waarop iedereen zijns weegs gaat. En naar het einde van de dag als iedereen weer bijeen komt, meestal rond etenstijd - al haal ik dat zelf niet altijd (dan zit ik nog, of weer, in één of andere trein). Om uiteindelijk met ieders verhalen van de dag weer te eindigen aan diezelfde keukentafel.