Denkend aan Nederland in 2050. Zullen er nog brede rivieren door oneindig laagland stromen en populieren aan den einder staan? Hoe zullen wij in de toekomst omgaan met 'de' natuur? Als een reservaat? Hoe moeten we anticiperen op de grote opgaven waar ons platteland voor staat: de energietransitie, verduurzaming van de landbouw, herstel van de biodiversiteit, woningbouw en klimaatadaptatie? En dit alles zonder de schoonheid en identiteit van het oude cultuurlandschap aan te tasten? Hoe verhouden we ons eigenlijk tot ons landschap, waarin vrijwel alles is 'gemaakt' door ons en onze voorouders. 

Gastpresentator Andrea van Pol vraagt het in deze aflevering van De Publieke Tribune aan onderzoekers, boeren en buitenlui, die van het Nederlandse landschap hun werk maakten.

De Nederlandse bodem klinkt in, de zeespiegel stijgt, de biodiversiteit holt achteruit en we moeten drastisch onze broeikasuitstoot verminderen. De tijd dringt voor radicale verandering. Maar er is een plantje dat ons kan redden: veenmos.

Zelden hoor je op radio zoveel verschillende accenten als in De Publieke Tribune van maandag 31 augustus 2020. Een grote melkveeboer uit Friesland, een jonge boer uit Brabant, een biologische boerin uit Flevoland en een wetenschapper uit Wageningen gingen met elkaar in gesprek over de toekomst van het boerenland. Hun achtergrond is heel divers, maar toch zijn er vijf gedeelde lessen te trekken uit hun verhaal.

De onzekere factor in onze omgang met de aarde is al lang niet meer de wetenschap. "Dat zijn wij zelf," aldus cultuursocioloog Ruben Jacobs. Begrijp hem niet verkeerd: niks menselijks is hem vreemd, maar de strategische onwetendheid die we onszelf eigen hebben gemaakt zit ons wel in de weg. "De meeste mensen voelen diep van binnen wel dat ze zichzelf voor de gek aan het houden zijn."