Inmiddels hebben zowel Semra als Soheilah een partner, twee jonge kinderen en genieten ze van hun vrijheid. Semra: "De spanningen in de familie liggen grotendeels in het verleden, maar we zoeken het ook niet op. We sparen elkaar. Dat zou je kunnen zien als geheimhouding, maar het is in onze beleving elkaar onnodig pijn doen. De kloof is al zo groot, en we hebben alles gedaan om die te dichten en nader tot elkaar te komen."
Ook Soheilah heeft inmiddels rust gevonden, al was de weg daar naartoe er een van rouwverwerking. Soheilah: "Je komt los te staan van alles en iedereen die je kent, maar ook van jezelf. Toen ik uit huis vertrok duurde het een tijdje voordat ik mijn hoofddoek durfde af te doen, ik was daar zo door gevormd. Ineens bestond die identiteit niet meer en moest je zelf gaan ontdekken wie je was. Dat was niet makkelijk."
Foto's van vroeger heeft ze eigenlijk niet, op een paar na van toen ze heel klein was. Soheilah: "Die laat ik wel eens aan mijn dochtertje zien omdat ze erg op mij lijkt, maar zelf heb ik daar geen behoefte aan. Het doet nog steeds wel pijn. Toen ik vijf jaar geleden moeder werd, kreeg ik pas door hoeveel liefde je voor je eigen kind kan voelen. Ik probeerde vanaf dat moment te begrijpen hoe dat dan moest zijn geweest voor mijn moeder. Zulke tegenstrijdige gevoelens: de religie waar je je helemaal aan vastklampt, de druk vanuit de gemeenschap en de angst die daarbij komt kijken, maar ook de liefde voor je kind. Ik weet zeker dat ze heel veel van me heeft gehouden."
Sinds enkele jaren heeft ze weer goed contact met haar broer. Soheilah: "Die heb ik toen pas echt leren kennen. Het ging mentaal echt slecht met me en ik dacht: ik heb nog ergens een broer rondlopen. We kregen contact en sindsdien zijn we heel close. We begrijpen elkaar door en door omdat we hetzelfde hebben meegemaakt. Mijn zussen neem ik niks kwalijk. Het zijn volwassen vrouwen, ze mogen leven zoals ze willen."