‘Verdriet en ongemak draag je soms in je lijf’

Het is niet de eerste keer dat Nicolaas openlijk uitspreekt over therapie en zijn jeugd. “Het is voor mij bekend terrein,” vertelt hij. “Therapie komt vaak terug in mijn programma’s. Het begon bij ‘Super stream me’, waarin we ons leven live streamden en therapie kregen om daarmee om te gaan. Ik heb dus vaker dingen gedaan waarbij ik me kwetsbaar voelde voor de camera. Dat levert interessante televisie op. Maar ik vind het vooral belangrijk om open te zijn, omdat het voor jezelf én voor anderen prettig is om kwetsbaarheden te normaliseren.”

Je koos er niet zelf voor om in therapie te gaan, toch?

“Mijn beste vriendin belde op een dag een therapeut en gaf mij de telefoon. Vanaf dat moment ben ik begonnen met therapie. Ik wist diep vanbinnen al dat het niet goed ging, maar die gedachte duwde ik lang weg. Ik vertrouw mijn vriendin enorm. Toen ze met dat telefoontje kwam, voelde ik vooral haar liefde.

En ik vind het ook komisch dat ze gewoon dacht: hup, nu is het klaar. Maar het was ook doodeng. Ik dacht: oh, wat ga ik doen? Ga ik echt naar die plek toe waar ik zo lang met een boog omheen loop?”

Hoe was die eerste afspraak?

“Geruststellend. Het voelde veilig genoeg om te onderzoeken waar ik in mijn leven tegenaan liep. Mijn therapeut was niet onder de indruk van mijn problemen. Hij constateerde wat hij zag. Duwde mij geen richting op, maar reikte me de hand. Daardoor voelde ik me gezien. Het gaf me het gevoel: we gaan dit samen doen, je bent niet meer alleen. Dat was voor mij een hele grote stap, maar heel helend. Ik kon eindelijk een volwassen man vertrouwen - iets wat ik nooit eerder zo had gevoeld."

Hoe ging je om met de confronterende momenten tijdens therapie?

“Je gaat door een wirwar van gedachten. Je komt dicht bij groot verdriet, onvermogen en gevoel van ondermijning. Je ziet dingen die je liever niet ziet. De kunst is om nieuwsgierig te blijven. Iedereen wil vaak weg van het ongemak, maar soms moet je het verdriet en de ongemakkelijkheid in je lichaam verdragen. Ik was heel bang dat ik de controle zou verliezen. Daarom denk ik dat het goed is om stapsgewijs ruimte te maken voor die ongemakkelijkheid en verdriet.

Pas in therapie besefte ik hoe verstoord de relatie met mijn ouders was, en hoe boos ik daarover was. Ik voelde me verantwoordelijk voor hen en cijferde mezelf weg. Ik moest leren op eigen benen te staan, los van die gezinsdynamiek.”

De relatie met je ouders is nu hersteld. Hoe verliep dat proces?

“Ik zou graag stoer zeggen dat ik dat moedig heb gedaan, maar ik dacht elke dag: wat ben ik in godsnaam aan het doen? Het is niet oké wat ik aan het doen ben, en het heeft mij en mijn ouders veel gekost en ook verdriet gedaan. We moesten elkaar opnieuw leren kennen. Dat was spannend. Maar ik stond steviger in mijn schoenen, klaar voor een betere relatie. Ik kon volwassen zijn. Ik kon hen op een ander niveau ontmoeten."

Kijk je nu anders naar ouderschap, nu je zelf vader bent?

“Veel mensen willen het anders doen dan hun ouders, omdat je bepaalde dingen meemaakt en je je kind dat wil besparen. Maar als je daar voortdurend mee bezig bent, kun je ook blind worden voor je eigen ouderschap. Je bent dan voornamelijk met jezelf bezig.

Een lange tijd dacht ik dat ik emotioneel beschikbaar wilde zijn voor mijn eigen kinderen. Ze een hand reiken en hen écht zien. Maar dan word je ook een beetje blind voor wat een kind nog meer nodig heeft, zoals: eten op het bord, iemand die weet welke kleding je moet aantrekken, die het huis schoonmaakt, grenzen stelt en fysiek aanwezig is. Soms móet je ook streng zijn.”

Waarom raad je ‘Veranderen: methode’ van Édouard Louis aan?

“Het boek gaat over een jonge, homoseksuele man die opgroeit op het Franse platteland. Hierdoor komt hij in conflict met zichzelf en zijn zelfbeeld. Het laat zien hoe je kunt breken met je verhaal: om toch wél een leven te leiden dat bij hem past. Dat gaat gepaard met een enorme kwelling en drang om het huis te ontvluchten, een beter leven voor zichzelf te creëren.

Het boek laat zien dat je uit je verhaal kunt springen, hoe zelfzuchtig dat misschien ook lijkt. Dat het soms nodig is om verder te komen. Ik denk dat veel jongeren met een moeilijke jeugd dit herkennen: enorm opgejaagd worden met allerlei gevoelens van minderwaardigheid.

Het boek maakt duidelijk dat dit gevoel niet inherent is aan wie ze zijn. Ik denk dat het ook helend kan zijn om te lezen dat je niet gek bent. Dat het bijna nooit je eigen schuld is. Maar dat het vaak komt door wat je hebt meegemaakt en hebt meegekregen. Iedereens verhaal is anders. Ik denk dat het juist goed is om erover te lezen, ongeacht je eigen ervaringen. Dat verrijkt je met meerdere perspectieven op de wereld en de mensen om je heen.”

Win het boek 'Veranderen: methode'

Aangeraden door Nicolaas Veul

Onder vrienden van HUMAN verloten we vijf exemplaren van 'Veranderen: methode' van Édouard Louis. Reageer vóór 10 juli 2025 om kans te maken op het boek. Doe mee en win!

Abonneer je op onze nieuwsbrief om als eerste van alle winacties op de hoogte te zijn.