Waarom wemelt het van de lifestyle-coaches, vraagt Stine Jensen aan Dirk De Wachter. 'Het lijkt wel alsof we totaal niet meer weten hoe we moeten leven,' zegt De Wachter. 'Alsof we een boek nodig hebben dat ons 's ochtends bij het opstaan vertelt dat we moeten gaan tandenpoetsen.'

'En dat terwijl het leven toch vooral een beetje vanzelf zou moeten gaan.'

Voor velen gaat het leven blijkbaar niet meer vanzelf. Die nemen een burn-out coach, of een coach die je leert je agenda te beheren. 'Maar wat is daar eigenlijk mis mee,' vraagt Stine.

De Wachter antwoordt dat dit soort dingen toch een beetje vanzelf moeten gaan wanneer je gewoon je best doet. En dat er nu eenmaal soms lastigheden zijn die je dan gewoon even moet uitzitten.

De cursussen van coaches die doen voorkomen alsof die lastigheden te omzeilen zijn, noemt hij gebakken lucht.

Waarom komt die hang naar coaches dan vandaag, wil Stine weten. In de jaren zestig hebben we ons bevrijd van autoriteit, zegt De Wachter. De overheid, de kerk, van mensen die zeggen hoe we moeten leven. Maar nu staan we daar ineens en weten we het niet meer. Het maakt dat we anderen graag betalen om onszelf een beetje richting te geven. 

Anderen betalen om het goed te hebben. Dat is volgens De Wachter een beetje onzinnig. 'Het is niet elke dag fantastisch,' zegt hij. 'En dat hoeft ook niet.' De Wachter zou willen dat we dat gegeven een beetje meer accepteren.

Stine wil weten of er iets mis is in het systeem. Want blijkbaar willen we de lastigheden van het leven niet accepteren.

De Wachter antwoordt bevestigend en zegt dat je niet allemaal tegelijk beter kan zijn dan de ander. Want dat is wat hij nu vaak ziet bij coaches die mensen begeleiden. Maar de meeste mensen zijn niet briljant, en dat is oké.

Bovendien zou hij graag een maatschappij zien, waarin ook de briljante mensen zich inzetten voor het collectief. Waar het niet gaat om beter zijn dan de ander, maar om de samenhang tussen mensen.

Niet beter willen zijn dan de ander: een lastige opgave, zo lijkt het in deze tijd. Kun je wel ontsnappen aan de prestatiedruk?

 'Natuurlijk', zegt De Wachter. 'Als we dat niet meer denken, dan is het gedaan met de maatschappij.' Wel moet dat aangeleerd worden, vindt De Wachter. Door media, die de samenleving kritisch moeten analyseren, maar ook door school en ouders, die hun kinderen af en toe gewoon moeten laten vervelen.

Coaches zijn niet per definitie verkeerd, vindt De Wachter. Het gaat erom of die coaches jouw vertellen dat je de beste kunt zijn, of dat ze je vertellen dat normaal ook wel goed genoeg is.

Niet makkelijk in de wereld van Facebook en Instagram, waar mensen hun zelfbeeld enorm opblazen. Vooral voor Instagram heeft De Wachter een interessante vergelijking paraat.

Social media en coaches die van alles en nog wat beloven: leven we in een quick fix-maatschappij, wil Stine weten.

'Zonder twijfel,' antwoordt De Wachter direct. Ook de reguliere zorg wordt volgens hem gedwongen in een matrix van de quick fix. Ook De Wachter meldt dat zijn eigen managers aan hem vragen om op korte termijn sneller resultaat te boeken. Dat is kwalijk, zegt De Wachter, omdat het leven niet quick te fixen is.

Stine Jensen vraagt wat De Wachter vindt van zoiets als de elastiektechniek. Dat is wanneer je een elastiekje, dat om je pols zit, tegen je arm ketst, elke keer wanneer je een negatieve gedachte hebt. Is dat ook zo'n quick fix?

De Wachter antwoordt dat hij op zichzelf niets tegen die techniek heeft. Zoiets kan heel goed werken. Maar, zegt hij, we hebben vooral de ander nodig om om te gaan met de lastigheden van het leven. 

Dat is een fundamentelere techniek dan het elastiekje, vindt De Wachter. 

Moeten we voortaan dan maar ongelukkig door het leven, vraagt Stine zich af. De Wachter ziet het anders. Als iemand in je omgeving overlijdt, moet je dan maar vrolijk verder leven? De Wachter ziet niet in hoe je zo'n gebeurtenis anders kan dragen dan er gewoon wat droevig over te zijn.

'We moeten het verdriet niet wegduwen. Want dan gaat dat via de achterdeur gequadrateerd in onze nek vliegen.'