Ontmoet alle hoofdpersonen

Anyssa is pas tien jaar als ze aan groep acht begint. Ze woont nu bij haar opa en oma, die haar financieel en op het gebied van huiswerk weinig kunnen bieden. Maar Anyssa heeft meer zorgen. Haar opa, van wie ze zielsveel houdt, is ernstig ziek en daarnaast: bij wie gaat ze wonen als ze straks naar de middelbare school gaat? Lukt het Anyssa om haar voorlopige havo-vwo-advies vast te houden? Gelukkig voelt ze zich ook meer dan thuis bij juf Jolanda.  

Als leerkracht wil Jolanda het beste uit al haar leerlingen halen en daar werkt ze keihard voor. Elk kind wil leren, daar is ze stellig van overtuigd. Maar ze kent ook de lastige thuissituaties die sommige kinderen hebben. Jolanda weet dat Anyssa veel in haar mars heeft en gunt haar een makkelijker leven dan dat van haar familie. Maar kan school altijd een uitweg te bieden? 

Yunuscan is tien jaar als groep acht begint en speelt zich een weg door het leven. Dat deed hij tenminste, tót hij bij juf Astrid in de klas kwam in groep zeven. Toen bedacht hij: je leeft maar één keer en dus moet je het goed doen. Hij werkt nu ’s avonds laat, als het rustig is thuis, een uur aan zijn huiswerk, want hij wil heel graag naar de havo. Dat gaat net wat moeilijker als er thuis vooral Turks wordt gesproken. Maar Yunuscan weet waarvoor hij het doet: hij wil nu presteren om later zijn ouders te kunnen helpen.  

Als ervaren leerkracht op basisschool De Vier Windstreken doet Astrid er alles aan om al haar leerlingen uit te dagen. Yunuscan is een van hen. Hij heeft enorme sprongen gemaakt sinds hij bij Astrid in de klas zit. Zij ziet hoe hard hij werkt, maar lukt het hem om zijn taalachterstand op tijd in te halen? Al jaren zoekt Astrid - samen met haar collega Jolanda - naar oplossingen voor het feit dat hun leerlingen worstelen met taal en begrijpend lezen. Daarom geven ze hen elke dag een raadsel mee naar huis, de Grej of the Day, die ze samen met hun ouders moeten doen. In hun vrije tijd maken ze eigen lesmateriaal dat beter aansluit bij de leerlingen.  

Gianny (dertien jaar) mocht niet kiezen naar welke middelbare school hij ging. Hij werd vanwege zijn gedrag direct naar het Hogelant gestuurd: een vmbo-school met zorg. Hij zit nu in zijn tweede jaar, maar hij wil het liefste zo snel mogelijk weg, naar een ‘gewone school’. Daarvoor moet hij wel goede cijfers halen, niet vechten en – het belangrijkste – aanwezig zijn, iets dat hem vorig jaar nauwelijks lukte. Aan zijn intelligentie zal het niet liggen, maar weet hij zich goed te gedragen? De verlokkingen van de straat zijn verleidelijk…  

Thijs is docent op het Hogelant, hij is de mentor van de klas van Gianny. Op deze vmbo-zorgschool zijn rekenen en taal niet echt waar het om draait. Thijs probeert zijn leerlingen vooral levenslessen, burgerschap en zelfvertrouwen mee te geven. Maar het straatleven is dichtbij en zijn leerlingen maken buiten school heel andere dingen mee, en dan is Thijs niet in de buurt. Zo ook met Gianny. Thijs gelooft in de relatie met zijn leerlingen, maar tot zijn spijt moet hij erkennen dat er grenzen zitten aan wat hij voor ze kan doen.  

Wethouder Marjolein Moorman heeft van gelijke kansen haar levensmissie gemaakt. Met onderwijs en armoede in haar portefeuille noemt ze zichzelf ‘wethouder kansen’. Het gaat het er haar niet om dat iedereen naar het gymnasium moet, maar wel dat elk kind de kansen krijgt die het verdient. Ze ziet enerzijds veel talent verloren gaan, maar ze maakt zich tegelijkertijd zorgen om kinderen die bezwijken onder de prestatiedruk. Ook voor hen wil ze er zijn. Lukt het haar een bres te slaan in het systeem dat volgens haar kinderen op veel te jonge leeftijd in een vakje duwt waar ze moeilijk meer uit kunnen komen? 

Mirjam heeft als bestuurder zestien basisscholen in Noord onder haar hoede, waaronder De Vier Windstreken, Het Vogelnest en De Weidevogel. Hele verschillende scholen dus, waar Anyssa, Yunuscan, Esma en Viggo op zitten. Ze zou willen dat er meer onderlinge solidariteit is, maar hoe organiseer je dat? Mirjam weet als geen ander hoe belangrijk kansengelijkheid is. Als kind kreeg zij vroeger zelf een te laag advies, mavo heette dat toen nog. Doordat haar ouders er bovenop zaten, kon ze alsnog stapelen en via de havo doorstuderen. En nu wil ze er zijn voor haar leerlingen. 

Esma (elf jaar) is een bescheiden leerling, altijd al geweest. Als ze iets niet begrijpt in de klas, steekt ze niet zomaar haar hand op. Bovendien werd er op haar school jarenlang ondermaats lesgegeven, waardoor ze een achterstand heeft opgelopen. Esma heeft het in huis om meer aan te kunnen, maar voorlopig heeft ze een vmbo-basis-advies. Door de komst van directeur Ingeborg waait er een nieuwe wind op haar basisschool, maar lukt het haar om haar niveau in dit laatste jaar nog recht te zetten? 

Ingeborg is vorig jaar begonnen als directeur van Het Vogelnest. Haar taak is om de buurtschool weer op niveau te laten draaien. Of ze op tijd komt voor achtstegroeper Esma om haar achterstand in te lopen is maar de vraag. Ze focust zich vooral op de lagere groepen. Dat is al moeilijk genoeg, ook door het lerarentekort in de stad. Ingeborg vindt dat haar school een afspiegeling van de buurt moet zijn. Lukt het haar om de nieuwe buurtbewoners, hoogopgeleid en met geld, haar school binnen te halen?  

Bij de goedlachse Viggo (elf jaar) in de klas willen de meeste kinderen naar het vwo, daarin zijn ze eerlijk. Voorlopig heeft hij een havo-vwo-advies dus of dat hem ook gaat lukken, is nog niet duidelijk. Zijn ouders stellen hem gerust: hij kan altijd nog groeien en waarom zou het hoogste altijd het beste zijn? Terwijl zij worstelen met de vraag of al die prestatiedruk wel gezond is, maakt Viggo zich zorgen. Want als je zoals hij architect of patholoog wil worden, dan is het toch gewoon zo dat je “goed moet scoren”?  

Met veel plezier geeft Frans leiding aan zijn hechte klas met ambitieuze leerlingen waaronder Viggo. Ze hebben zin in dit laatste jaar en zijn voortdurend bezig met hun schooladviezen en de toekomst die ze tegemoet gaan. Frans geniet van hun inzet maar maakt zich soms zorgen over de druk die ze elkaar opleggen. Maar eigenlijk is er weinig te klagen: in Frans’ klas is niemand die lager dan havo haalt.

De twaalfjarige Vera zit in de achtste groep van basisschool De Vijf Sterren. Haar ouders vinden het belangrijk dat ze het later beter krijgt dan zij het hebben en stimuleren haar waar ze maar kunnen. Ook Vera wil heel graag een havo-advies en heeft zich aangemeld voor de Pofijtklas. Elke woensdag heeft ze na school een paar uur extra les, over zaken als solliciteren en burgerschap. Helpt de Profijtklas haar niveau verder omhoog te krijgen? 

Thea is de trotse schooldirecteur van De Vijf Sterren, een school met kinderen met meer dan veertig verschillende culturen. Voor de kinderen uit de bovenbouw is er de Profijtklas. Dat is een extra les elke woensdagmiddag. Er is maar plek voor dertien kinderen, maar iedereen wil er wel heen, dus alleen de écht gemotiveerde leerlingen mogen erbij. Die extra uurtjes geven de kinderen vaak net een zetje omhoog, bijvoorbeeld van vmbo-t naar de havo.

De profijtklas is maar één van de programma’s die Thea op school organiseert. Het liefst zou ze willen dat voor haar kinderen de schooldag tot 18.00 uur duurt, want dan kunnen ze pas echt hun achterstanden inhalen en tot bloei komen. Niet dat het hoogste altijd het beste is. Thea vindt het vooral belangrijker is dat haar leerlingen blij zijn met wat ze doen, of dat nou het ‘hoogste’ is of niet.

Younes (zestien jaar) heeft sinds groep zes problemen op school; hij werd regelmatig de klas uitgestuurd, ging de discussie aan met leerkrachten en werd vervolgens van de ene naar de andere school gestuurd. Toen hij terechtkwam in het speciaal onderwijs beviel dat hem zo slecht dat hij voorgoed thuis bleef. Al met al heeft hij zo’n vijf jaar thuisgezeten. Gelukkig heeft hij een moeder die er altijd voor hem is. Dit jaar gaat Younes het weer proberen. Zijn enige kans op een diploma is via een eenjarige mbo-1-opleiding, ook al is die “onder zijn niveau”. Gaat het hem lukken, na al die jaren thuiszitten?

Martijn is de mentor van Younes op zijn mbo-1-opleiding: ROC Op Maat. Een school met kleine klassen en een uitweg voor leerlingen wiens schoolcarriere op de klippen is gelopen. Martijn weet met zijn doortastende aanpak en optimisme de eigenzinnige Younes het jaar te laten volhouden. Het mbo-1-niveau mag dan te laag zijn voor Younes - iets waar hij regelmatig over klaagt - maar Martijn snapt dat er hele andere beren op de weg liggen voor een zestienjarige jongen uit een beruchte achterstandswijk. Martijn moet Younes zien te motiveren dat hij zijn ogen op de bal houdt: een diploma halen.

Door het noodlot moest Waïl (vijftien jaar) van de ene op de andere dag van België naar zijn vader in Amsterdam-Noord verhuizen. Daar werd hem aangeraden op het vmbo-t te beginnen, terwijl hij in België op een vwo-plusschool zat. Met zijn tien vakken vliegt hij nu door zijn opleiding heen. Het liefst wil hij acteur worden. Talent heeft hij genoeg. Daarom wil hij graag naar een havo-kunstschool, maar die overstap blijkt niet zo makkelijk te maken als men beweert. Gelukkig staat Sanne, de zorgcoördinator van zijn school hem bij. Lukt het Waïl om zijn de overstap te maken? Kan hij zijn droom blijven koesteren? 

Als zorgcoördinator van het Over-Y College hoedt Sanne over haar leerlingen. Ze kunnen met al hun vragen of problemen bij haar terecht. Ook voor de gevoelige Waïl staat Sannes deur altijd open, dag en nacht. Ze helpt hem als hij gestresst is, of gewoon om zijn gedachten te ordenen. En hopelijk ook met zijn overstap naar vier-havo.