Gilma Laurence verhuisde samen met haar twee kinderen naar Venserpolder, een wijk in Amsterdam Zuid-Oost met veel criminaliteit. In de hoop kinderen daar op het rechte pad te houden, richtte ze een buurthuis op.

De criminaliteit in Venserpolder zat Gilma dwars. Ze wilde verandering brengen in de buurt. “Alleen maar klagen werkt niet. Ik begon na te denken over wat ik kon doen voor de kinderen hier. Ik werkte al zestien jaar bij een telecommunicatiebedrijf en vertelde mijn werkgever over mijn plan. Hij werd mijn eerste sponsor.”

In het verleden softbalde Gilma op hoog niveau. Daar maakte ze in haar plan gebruik van. “Op straat zie je altijd alleen maar gevoetbald worden, maar ik wilde iets anders doen. Samen met de kinderen uit de buurt gingen we buiten softballen. Eerst kwamen er tien kinderen opdagen, maar na twee dagen stonden er vijfentwintig voor me.”

Ze had nog veel meer ideeën die ze wilde waarmaken. Daar betrok ze mensen uit de buurt bij die geen werk hadden. “Er was alleen een probleem: we hadden nog geen plek waar we alle kinderen konden opvangen. Gelukkig vertelde iemand van een wooncorporatie ons over een leegstaand buurthuis.”

Hier organiseert Gilma samen met de vrijwilligers inmiddels al zes jaar lang educatieve buurtactiviteiten voor kinderen van vier tot twaalf jaar. Ook hangjongeren betrekt ze bij de activiteiten. “Dat is veel positiever dan ze wegstoten. We leren ze terug te geven aan de buurt, bijvoorbeeld door samen de wijk schoon te maken. Zo maken ze kennis met buurtbewoners en krijgen ze een band met elkaar.”

Haar droom is uitgekomen, want de criminaliteit in Venserpolder is gedaald. “Ik wilde een veilige woonplek voor mijn kinderen en de rest van de buurtbewoners creëren. We zijn er nog niet helemaal, maar we gaan door.”