'Het leven gaat nu eenmaal niet vanzelf'

We hebben voor het gesprek achterin het restaurant een donker hoekje gereserveerd.  Bij het raam gaan zitten, dat is vragen om moeilijkheden. Of, nou ja, moeilijkheden: aandacht. Selfies, handtekeningen, praatjes. Meestal geen probleem, met liefde zelfs, maar nu even niet alsjeblieft. "Ik ben he-le-maal kapot." 

Sharon - je zus en manager - vertelde me net dat je vanaf volgende week twee maanden vrij gaat nemen.
"Klopt. Heerlijk. Ik heb de laatste tijd zó hard gewerkt man... Maar goed, ik ben een pro, dus: let’s do this." 

Een pro in interviews geven, bedoel je?
"Nee, nee, nee! Een pro in schakelen. Ik ben een professioneel schakelaar. Ik blijf niet hangen in een bepaalde vermoeidheid. En een interview doe je met z’n tweeën, toch? Als de vibe goed is, gaat het vanzelf. Het is werk, dat weet ik wel, maar dat wil echt niet zeggen dat een interview voor mij  geen toegevoegde waarde zou mogen hebben. Als ik al die gesprekken op de automatische piloot zou voeren, was ik echt al lang uitgeteld."

Mag ik even, in het kader van het thema 'Waarheid & Leugen', weten hoe vaak je vandaag al hebt gelogen?
"Haha! Ehm... hoe laat is het? Half vier hè? Oké, ik denk één keer, een half uur geleden, toen mijn zus belde om te vragen of ik al in de auto zat. 'Ik ben onderweg', zei ik, terwijl ik nog moest vertrekken omdat die vorige afspraak een beetje was uitgelopen. Maar goed, Sharon kent me, dus dat was een leugentje met een glimlach."

Is de waarheid spreken belangrijk voor je?
"Ja. Dat wil zeggen: woorden op zich zijn niet zo interessant, het gaat me vooral om de intentie. Ik wil waarachtigheid uitwisselen, een open houding aannemen. Ik heb het idee dat de waarheid spreken vaak wordt verward met: direct maar zeggen wat er in je opkomt. Daar ben ik niet erg voor. Soms voelt het beter om even te zwijgen; om af te wachten hoe een en ander zich, vanzelf, ontrafelt. Niet te snel een oordeel vellen. Ik had vroeger een therapeut die zei: 'Er is een verschil tussen openheid en eerlijkheid.'"

Moest je dat leren?
"Als kind was ik overgevoelig. Ik pikte véél te véél op en probeerde daar vervolgens zelf structuur in aan te brengen door zaken heel snel in zwart en wit onder te verdelen. Dan had ik tenminste houvast."

Tekst gaat verder onder afbeelding

Ben je ooit gediagnostiseerd als hypersensitief?
"Ik heb geen test gedaan, als je dat bedoelt, maar ik weet wel dat die gevoeligheid in combinatie met een denkend karakter ervoor zorgde dat mijn moeder mij altijd een 'oud mannetje' noemde. De meeste kinderen vragen door - vaak op een filosofische manier - maar ik wist van geen ophouden. Mijn interne wereld was héél rijk. En is dat nog steeds. Laatst zag ik een filmpje van een man die de hele week, elke dag, van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat, op een bankje in een park in Gent zit te mediteren. Sommige mensen komen hem eten en drinken brengen, anderen verklaren hem voor gek. En ik kon alleen maar denken: ik begrijp je helemaal. Daar te zitten, met jezelf, terwijl het leven  om je heen raast."

Bedoelde je moeder met 'oud mannetje' eigenlijk 'oude ziel'?
"Precies. En in dat concept geloof ik helemaal. Ons lichaam is stoffelijk, maar ons bewustzijn is zoiets als een druppel in de oceaan. We putten allemaal uit dezelfde bron. God, Brahman, het Al, infinite space. Deel uitmaken van de onbevattelijke oneindigheid maakt je nederig - wat ben ik meer dan een minuscuul waterstofdeeltje? - terwijl ik er ook van overtuigd ben dat je jezelf door die wetenschap niet moet laten beperken."

Is dat zoiets als tegelijkertijd Glenn de Randamie én Typhoon zijn?
"Dat lijkt er op, ja. Het is de eeuwige strijd tussen: 'Kijk eens wat ik kan' en 'Doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg'. Weet je wat ik dacht toen ik Eckhart Tolles De Nieuwe Aarde las? Ik dacht dat het ego slecht was. Maar sinds ik me in de Vedanta, in de vedische wetenschappen heb verdiept, weet ik veel beter hoe ik me tot mijn ego, tot mijn gevoelens, tot mijn lichaam moet verhouden. Als ik mijn ego helemaal buiten spel zou zetten, zou ik nooit voor twintigduizend mensen kunnen optreden of  een bedrijf op kunnen zetten. Natuurlijk weet ik dat mijn publiek van alles op mij projecteert. Ik sta daar op een podium en zij scanderen mijn naam: dat is eigenlijk heel gek. Het doet wat met je. Te veel bewondering is schadelijk. Ik begrijp wel waarom sommige artiesten aan de drugs gaan of andere uitwegen zoeken – en ik heb óók mijn rough period gehad - maar ik leer steeds beter hoe ik moet handelen in het oog van de storm. Dat is oefening."

Tekst gaat verder onder afbeelding

Wat gebeurde er tijdens jouw rough period?
"Blowen, vrouwen, verdwalen, mezelf voor de gek houden. De meest voor de hand liggende uitspattingen."

Wat is er mis met een beetje hedonisme?
"Niets! Zo lang het niet schadelijk voor jezelf of voor een ander is, zou ik zeggen ga je gang. Maar ik raakte echt mijlenver van mezelf verwijderd. En ik weigerde de verantwoordelijkheid te nemen om ermee aan de slag te gaan. Twee jaar geleden durfde ik pas om hulp te vragen. Niks spiritueels, niet aan God of zo, maar aan een mental coach die me even door die moeilijke periode heen moest loodsen. Ik was alleen maar aan het werk. Ik was een Bekende Nederlander geworden. Het was gewoon veel te veel. Die coach heeft me geleerd om vanuit mijn rust te opereren. Als ik nu nog eens per jaar zo dronken ben dat ik de volgende dag hoofdpijn heb, kan ik daar bijna van genieten. Dát is pas echt een escapade; als ‘ie heel af en toe eens voorkomt."

Moet het almaar beter met je gaan of ben je meer van de school: ik leef nu en dat doe ik zo goed mogelijk?
"Dit is geen geveinsde humbleness of zo, maar mijn leven telt zo veel zegeningen dat ik alles wat mij nu overkomt als een bonus ervaar. Los daarvan heb ik nog voor tientallen jaren ideeën en zoek ik in elk nieuw project dat ik aanga uitdaging en verdieping. Als zoiets lukt, heb ik een extra laagje aangebracht, mezelf iets completer gemaakt, en dat is natuurlijk heerlijk. Ik wil het leven in al haar facetten leren kennen. Ik duik overal in. Dat zorgt voor veel mooie momenten met enorm veel licht, maar er zijn ook momenten waarop het donker wordt. Ik heb geaccepteerd dat het één niet zonder het ander kan, maar daar is wel een lange weg aan vooraf gegaan. Nog niet eens zo lang geleden ging ik er voortdurend de strijd mee aan: licht was prima, donker niet. Mag niet. Hoort niet."

Hoe donker werd het?
"Ik ben verre van suïcidaal, maar ik heb in heftige periodes wel eens naar boven gekeken en gezegd: 'Als Jij zegt dat het zo genoeg is, dan heb ik daar geen problemen mee. Laat me maar gaan. Ik heb geleefd, drie jaar in één jaar tijd gepropt. ‘t Is goed zo.' Zoiets zul je me nu niet zo snel meer horen zeggen. Ik heb geleerd om bijtijds weer in contact te komen met het liefdevolle bewustzijn waardoor ik merk dat zulke angsten irrelevant zijn. Tijdens het kickboksen - een van mijn andere passies - bedien ik me ook van verschillende technieken om mijn stabiliteit te behouden, maar stel je voor dat ik tóch een leverstoot krijg en op de grond beland, wat is daar dan zo erg aan? Ik lig op de grond, ja. En ik sta weer op. Het leven gaat nu eenmaal niet vanzelf. Het zou saai zijn als we in één keer verlicht waren. Een directeur doet er ook goed aan om in de koffiekamer te beginnen."