“We waren vorig jaar voor opnames van ‘Roosen & Borst’ bij Conny, een keileuke vrouw die jong dementie had gekregen en sinds kort in een instelling woonde. Haar man Dirk-Arie en haar zoon Lars waren er ook. We dansten, we aten en uiteindelijk gingen we naar Conny’s kamer om onze spullen te pakken en te vertrekken. Ze liep met ons mee haar kamer uit, riep vrolijk ‘Hoihoi!’ – veel meer woorden had ze inmiddels niet meer – en vertrok zonder afscheid te nemen naar de huiskamer. Lars en Dirk-Arie beleefden in de gang een korte interne crisis waardoor mij de tranen in de ogen sprongen. Ik kan nu weer verdrietig worden van hun grote dilemma: ze waren blij dat Conny gelukkig was in haar nieuwe thuis, maar tegelijkertijd was het zo pijnlijk om te zien dat ze nu meer dáár hoorde dan bij hen. We zagen het voor onze ogen gebeuren: Conny was los van haar gezin. Dit soort momenten maakt het programma voor mij zo dierbaar. De pijn die iemand vanbinnen voelt wordt niet minder, maar wel draagbaarder door hem samen te dragen. Als je van mens tot mens contact maakt, als je je bij een ander veilig voelt om je proces te delen, is dat helend. In dit geval: waar je staat als dementerende of als mantelzorger, hoe het voelt, hoe je in een gat valt en de volgende dag toch weer opkrabbelt. Ik zie de serie als een minivoorbeeld van hoe de samenleving zou kunnen functioneren als we hardop durven voelen met elkaar. Toen Hugo Borst en ik met het programma begonnen dachten wij: met vier afleveringen zijn we er waarschijnlijk wel. Maar we zijn nog lang niet klaar.”

“Ik ben fotograaf, speel theater, ik ben filmmaker – spelen is de rode draad in mijn leven. Ook in de rol die ik nu bij HUMAN heb, kan ik spelen. Ik heb veel verantwoordelijkheden en moet me verhouden tot de tijd waarin we leven, maar je komt er niet door daar alleen vanuit de ratio op te reageren. Ook met de krachten waarmee we als omroep te maken hebben in Hilversum, moet je blijven spelen. Dat vind ik essentieel. Bovendien: anders houd je het ook niet vol. Je moet met elkaar de lol en het plezier van wat je doet blijven inzien. Op die manier kun je mooie programma’s maken. Schoonheid is heel belangrijk in een wereld waarin zo veel lelijke dingen gebeuren. Het creëren daarvan gaat wat mij betreft verder dan alleen uiterlijkheden. Het gaat ook om schoonheid in het samenzijn, schoonheid in de uitwisseling, schoonheid in de lach, schoonheid in de oprechte emotie. Die vind je heel erg bij HUMAN. Neem een programma als ‘AI love’. Daarin laten we zien dat AI al onderdeel is van ons leven en een diepe impact gaat hebben op wie wij zijn als mens. Daaruit volgt de vraag: wat maakt ons dan menselijk? En dan kom ik ook weer bij spelen uit: HUMAN staat voor mij voor de spelende mens. Ik hoop dat we licht en lucht kunnen bieden; inspiratie en perspectief.”

Dit artikel verscheen in de 35 jaar HUMAN krant. Vrienden van HUMAN ontvangen dit op de deurmat. Nog geen vriend? Meld je aan!