“Je bent ziek, er is een defect in jouw leven, en daar kan je van genezen,” zeiden de oudsten van de evangelische gemeente tegen Alexander Noordijk, toen hij de moed bij elkaar had geraapt om te vertellen dat hij homoseksueel is. Vanaf zijn twaalfde wist hij dat al, maar hij noemde het toen nog ‘vriendschappelijke gevoelens’. Het bleek meer te zijn dan dat, maar dat durfde hij lange tijd niet aan de grote klok te hangen. “Als ik de bijbel las, dacht ik: dit mag ik niet zijn, dit is verkeerd.”
De kerkoudsten lieten er geen misverstand over bestaan dat het inderdaad verkeerd was dat hij op jongens viel. Omdat hij in hun ogen bezeten was door demonen, werd Noordijk onderworpen aan een duiveluitdrijving. “De eerste keer was het een vrij onschuldig gebed - alhoewel het effect ervan nooit onschuldig is. Op latere leeftijd is er nog twee keer voor mij gebeden, waarbij er handen op mijn hoofd werden gelegd. Met een bijbel in de hand en een soort brabbeltaal die engelentaal moest voorstellen, moesten de demonen worden verdreven. Ik moest door een maagdenvlies kruipen, terwijl zij riepen: ‘Ga er doorheen, je kunt het!’” De bedoeling was dat Noordijk opnieuw geboren zou worden als hetero.