Judith Jacobs was zes jaar toen ze zonder ouders op transport werd gezet naar concentratiekamp Bergen-Belsen, waar ze voortdurend honger en dorst had. Ab van Aldijk was de zoon van een Duitse militair, dus noemden ze hem op school ‘moffenjong’. Wat dat betekende wist hij niet, wel dat die benaming een garantie was voor een eenzame jeugd.

Coen Verbraak spreekt met beiden over de invloed van de oorlog op hun verdere leven.

Hoe verschillend hun oorlogservaringen ook zijn, toch hebben Judith Jacobs en Ab van Aldijk* veel met elkaar gemeen. Dat blijkt wel uit hun verhalen over hun leven van na de oorlog. Zo hebben veel oorlogskinderen moeite zich te binden, om werkelijk van iemand te houden. Ook nu nog, 75 jaar na de bevrijding. De dagen rond eind april en begin mei zijn voor hun beiden zeer beladen. 

Een op de vijf kinderen op de wereld leeft op dit moment in een oorlogsgebied. Wat voor volwassenen zullen zij later worden? Of ze nou aan de kant staan van de ‘daders’ of van de ‘slachtoffers’, oorlog blijft een leven lang nasmeulen. Dat weten we van kinderen die de Tweede Wereldoorlog meemaakten: ze waren nergens verantwoordelijk voor, maar dragen wel het verdriet, de schuld en de schaamte met zich mee. 

* Coen Verbraak kwam Jacobs en Van Aldijk op het spoor tijdens het schrijven van zijn boek 'Oorlogskinderen'.