Konden we niet beter een onderwerp behandelen waarover de meningen wat minder lijnrecht tegenover elkaar staan, dacht ik. Dat doen andere programma's al ruim voldoende. Bovendien, De Publieke Tribune is er niet om een debat tussen meningen te faciliteren, maar om tot een dialoog tussen ervaringen te komen. Om normale burgers die tegen systemen of regelgeving aanlopen een kans te geven verantwoordelijk bestuurders en beleidsmakers in de ogen te kijken en prangende vragen voor te leggen.
Al gauw werd er toegespitst: gescheiden moeders.
Terwijl ik de strijd om gelijkheid tussen man en vrouw een warm hart toe draag, had ik als enige man op de redactie het gevoel wat tegengas te moeten geven. En gescheiden vaders dan? Die hebben het ook niet altijd even makkelijk na een scheiding. Verhalen over vaders wiens rechten bij omgangsregelingen in de praktijk vaak ondergesneeuwd worden door die van de moeder zijn er legio. Scheiden is lijden, punt. Waarom zouden we de problemen van moeders boven die van vaders moeten plaatsen?