Roxana Mirzarbandi (27) komt uit Iran en vertrok als politiek vluchteling acht jaar geleden naar Nederland. Ze studeert in Utrecht.

Ik studeer Liberal Arts & Sciences aan de University College Utrecht. Mijn afstudeerrichting is Neurowetenschappen, met een minor Psychologie. Ik was altijd al gefascineerd door het menselijk lichaam. Sinds mijn negende wil ik chirurg worden, zodat ik de menselijke gezondheid kan verbeteren. Dankzij mijn studie heb ik een bredere kijk gekregen op het lichaam en verschillende ziektes. Ik kan niet wachten tot ik straks alles wat ik heb geleerd kan toepassen in de praktijk.

Soms voelt het alsof ik een dubbelleven leid, want ik ben naast fulltime student ook vrijwilliger bij Stichting de Vrolijkheid. Dit is een organisatie die kunstzinnige en creatieve activiteiten organiseert voor, met en door kinderen en jongeren in asielzoekerscentra in Nederland. Daar maak ik onder andere tijdschriften voor jonge meiden, waarmee ik ze hoop op te vrolijken. Ik vind het vrijwilligerswerk geweldig en hoop dat ik op een dag mijn academische werk en vrijwilligerswerk kan combineren.

‘Ik ben gestopt met het zoeken naar het gevoel ergens bij te horen.’

Roxana

Mijn studie komt goed van pas bij mijn werk voor Stichting de Vrolijkheid. Ik heb namelijk geleerd problemen vanuit verschillende perspectieven en lagen te begrijpen. Dankzij mijn opleiding is mijn analytisch denken verrijkt en heb ik veel persoonlijke vaardigheden ontwikkeld. Dat heeft bijgedragen aan een recent nationaal onderzoek dat ik deed naar de levensomstandigheden van kinderen en jongeren in asielzoekerscentra en gezinslocaties.

Ik besef, bijvoorbeeld door de studie die ik hier kan doen, hoe goed ik het in Nederland heb. In Iran had ik nooit het gevoel ergens bij te horen. Ik wilde gewoon een ‘normaal’ leven leiden en de macht hebben over mijn eigen leven. Mijn waarneming van thuis is inmiddels, sinds ik in Nederland woon, veranderd. Hier heb ik meer vrijheid, maar ik ben ook gestopt met het zoeken naar het gevoel ergens bij te horen. In plaats daarvan waardeer ik de dierbaren om me heen. Misschien kan ik niet dichter bij mijn ultieme gevoel van thuisvoelen komen dan dat.