Bij mensen die langdurig eenzaam zijn, verandert eenzaamheid van iets adaptiefs, waar ze iets aan hebben, in iets destructiefs. "Mensen die heftig eenzaam zijn, ervaren de wereld anders dan anderen. Zij kunnen sociale signalen minder goed lezen, zij zijn achterdochtiger en meer op zichzelf gericht, wat het moeilijk maakt om in te gaan op een uitnodiging tot contact. Je graaft jezelf eigenlijk in.
"In de woorden van schrijfster Olivia Laing in haar boek De Eenzame Stad: 'Eenzaamheid kapselt je in en groeit als een schimmel of vacht om je heen, een beschermlaag die contact onmogelijk maakt, hoe graag je dat contact ook wilt.'"
De eenzaamheid die Nina Simone bezingt, gaat over de milde vorm van eenzaamheid. Berger wordt aangetrokken door de sterke houding, van bring it on, kom maar op. "Ze zingt het sterk en vrolijk, maar de tekst is tragisch. Ik wil óf dat je van me houdt, óf je mag bij me weg – maar als je bij me weggaat, ben ik liever eenzaam.
"Het is een ultieme liefdesbekentenis: als jij me niet wilt, dan blijf ik alleen, in plaats van dat ik met iemand anders blij ben. Het is radicaal. En ze ownt het. Dan ben ik maar eenzaam, als dat de consequentie is." Simone laat eenzaamheid in een ander licht zien. Het is niet zonder meer slachtofferschap, maar het kan ook een krachtige keuze van een onverschrokken mens zijn.